یادداشت برای شروع ۳۷ سالگی

مدت هاست دلم می‌خواهد بنویسم و بعضی روزها هم می‌نویسم و می‌دانم این کافی نیست. باید بیشتر از اینها بنویسم. از خودم و این زندگی کم و بیش راضی‌ام ولی در ارتباطاتم می‌لنگم. سالهای پیش دوست داشتم به عشق برسم. در حالیکه فهمیده‌ام عشق یعنی همان ارتباط صمیمانه‌ای که با دیگران برقرار می‌کنیم. در زمینه‌ی ارتباط برقرار کردن می‌لنگم. از همه چیز در زندگی عقب افتاده‌ام. دارم به چهل سالگی نزدیک می‌شوم. اما هنوز هیچ توشه‌ای برای روزهای آینده بر نداشته‌ام. کاش فقط فرصت جبران کاستی‌هایی را داشته باشم.