آی آدم‌ها*

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

مرد شدنت مبارک عزیزکم

تا همیشه دوستت دارم بزرگ مرد کوچک من.  

این روزها که تو نمی‌توانی زیاد حرکت کنی،  چرا که تو را ختنه کرده‌ایم. این روزها که تا می‌خواهی بدوئی و بروی بازی کنی و سریع پاهایت درد می‌گیرد را فراموش نمی‌کنم. این روزها امیدوارم کمتر درد به سراغت بیاید. امیدوارم زیاد درد نکشی. امیدوارم خیلی زود این دردها فراموشت شوند. می‌دانم هم خیلی زود آنها را به فراموشی می‌سپاری. 

عزیزکم،  این دردهای جسمانی نیستند که موجب فرسودگی آدمی می‌شوند؛  بلکه این زخم‌های روحی است که آدم را اسیر می‌کند و چه بسا تا آخر عمر گریبان تو را می‌گیرند.  زخم‌های روحی از جسمی به مراتب بدترند.  زخم‌های روحی موجب درد و مرضی‌ست که باعث آزار تو و اطرافیانت است.  کاش این‌ها را از دوران طفولیت می‌دانستیم و نمی‌گذاشتیم کسی به ما زخم وارد کند. کاش از همان ابتدا می‌دانستیم و نمی‌گذاشتیم دیگران این‌طور به ما آسیب بزند. این‌طور روحیه ما را تضعیف کند و آسیب‌های جدی به ما وارد آید. 

عزیزکم، امیدوارم تو هم یاد بگیری از آدم‌هایی که به تو زخم می‌زنند زود فاصله بگیری و ازشان هرچه سریعتر دور شوی. کاش یاد بگیری چگونه با آدمها ارتباط برقرار کنی.  بعضی آدمها را نباید باهاشان خیلی صمیمی شوی.  نباید خیلی باهاشان دوست شوی.  بعضی آدم‌ها اصلا برای دوستی ساخته نشده‌اند. ارتباط نزدیک با این آدمها سم است.  آنها هم تو را مثل خودشان سمی می‌کنند. 

سمی که وارد بدنت می‌شود،  ممکن است به این سرعت از بدنت خارج نشود.  ممکن است این زخم‌ها تا سالیان سال باهات باقی بماند.  فقط سعی کن ازشان فاصله بگیری.  سعی کن تا حد ممکن ازشان دور باقی بمانی. 

این آدمها برای ارتباط‌گیری مناسب نیستند.  این آدمها همان‌طور که بهت گفتم فقط تو را سمی می‌کنند.  می‌دانم تشخیص‌شان واقعا کار مشکلی‌ست، ولی به محض اینکه شناختی آنها را،  ازشان فاصله بگیر.

وقتی دیدم عاقل شدی و آن را در هوش سرشارت دیدم،  کتاب را می‌دهم بخوانی تا از مطالبش در زندگیت استفاده کنی.  امیدوارم تا آن موقع چاپ‌های دیگرش به دستت برسد.  و نهایت استفاده را ازش ببری. 

فاصله رو بردار عزیز

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

پست رمزدار

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

این نیز بگذرد

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

چند راهی‌های زندگی

از این موضوع خسته شده‌ام که مدام بین خانواده خودم و همسرم در رفت و آمد هستیم و نمی‌توانم بیشتر از دو هفته در خانه خودمان بمانیم. یک غلطی کرده‌ام و خودم هم مثل چی در گِل فرو مانده‌ام.  نه می‌توانم حرفم را پس بگیرم و نه میتوانم ادامه دهم. خودم را بین یک دوراهی حس می‌کنم که تمامی ندارد. و چه بسا چند راهی. 

یک

خدای من، چقدر مادری کردن سخت است. در این راه پر از پیچ و خم فقط تویی که می‌توانی کمکم کنی. واقعا بچه‌هایم را می‌سپارم به تو. کمک کن گرفتار مشکلات جسمی نشوند. مشکلات روحی از آن هم بدتر است. کمک کن مادری خوب برایشان باشم.