هنوز می‌توانیم شاد باشیم

یک. وقتی جایی به مناسبتی می‌رویم و مهرسا را با خودم می‌بَرَم مثل بچه‌ها از او بیشتر ذوق‌زده می‌شوم. از در که می‌خواهیم بیرون برویم گویی بهترین اتفاق زندگیم را دارم تجربه می‌کنم. من مهرسا را خیلی دوست دارم. مهراد را هم. مهرسا را شاید به این علت که چند دقیقه از مهراد بزرگ‌تر است بیشتر‌تر دوست می‌دارم. مثلا همین چند وقت پیش بود که با مهرسا و مهراد به مناسبت روز معلم و افطاری ما را به مدرسه ..... دعوت کردند. دست همکار عزیزم درد نکند. جای شما دوستان هم خالی. مراسم خیلی خوبی بود. معلمان و خانواده‌هاشان و دانش‌آموزان هم تشریف داشتند. به معلمان تشویقی‌هاشان را دادند. دانش‌آموزان بعد از افطاری در مراسم بسیار شادی کردند. عکس گرفتند. خلاصه فکر می‌کنم هم به دانش‌آموزان و هم به معلمان خوش گذشته باشد. به ما هم خوش گذشت. اصلا وقتی به بچه‌ها خوش می‌گذرد، ما هم با شادی آنها شاد می‌شویم. تو گویی به ما خوش گذشته باشد. شادی مسری‌ست. وقتی کسی از ته دل شاد باشد، وقتی کسی شادی را بپرا کند، شما هم با شادی‌اش شاد می‌شوی. 

 

دو. علاوه بر آن همکار دیگرمان ما را به باغ‌ویلای خودشان در .... بُردند. آنجا فقط خودمان بودیم. خوبیش این بود دانش‌آموزان نبودند و فقط جمع همکاران بودند. دو همکار مرد هم به همراه خانواده‌شان بودند. همکار دیگرمان خانواده‌اش در منطقه‌ای دیگر زندگی می‌کردند بنابراین تنها آمدند، و البته با همکار دیگرمان آمده بودند. یکی دو ساعت بعد از ناهار، این همکاران رفتند و جمع زنانه شد. جای شما مجدد خالی بود. حسابی مراسم خودمانی شد. و گفتیم و خندیدیم و شادی کردیم. البته دو جا هم اشکمان را درآوردند. گویی در این مراسمات باید از گذشتگان رفته هم یادی شود.  یکی از همکاران گویا به همراه همسر محترمشان به حج واجب می‌رود. در آنجا متوجه می‌شوند مادرش به رحمت خدا رفته. البته این را همه‌ی همسفرانشان متوجه می‌شوند. و قصد داشتند به همکارم و همسرش تا پایان سفر چیزی نگویند. و در آخر حج متوجه می‌شوند. خیلی خیلی خلاصه می‌گویم. داستانش مفصل است. فقط می‌خواستم بدانید که داستان از چه قرار بوده. با تعریف کردن ایشان همکار دیگرم هم یاد شوهرش می‌افتد که ایشان هم به تازگی فوت کرده. همکار دیگرم هم می‌خواست راجع به پدرش که به تازگی فوت شده بود صحبت کند که با خنده گفتند تو دیگه ترو خدا اشک ما رو در نیار. و بله اینجوری شد که دیگر بیخیال گذشتگان رفته شدند و اینگونه شد که هر همکار با همکار دیگر صحبت می‌کرد. مراسم تا ساعت هفت هفت و نیم طول کشید. مهرسا هم با دختر همکارم دوست شده بود و با او بازی می‌کرد. و واقعا هم به مهرسا هم خوش گذشت. 

 

سه. خدا رو شکر که واقعا خوش گذشت و اینکه دیگر گویا کرونا هم تمام شده. همه می‌توانیم دوباره دور هم جشن بگیریم، در دورهمی‌ها شرکت کنیم، به مهمانی‌های خانوادگی برویم.

 

دیگر صبور نیستم

این حجم از عصبانیت از کجا می‌آید؟ خدایا فقط از تو کمک می‌خواهم بتوانم این شاخ غول را بشکنم. تو گویی نمی‌توانم آن را کنترل کنم. با این کارم ممکن است به عزیزترین آدم‌های زندگیم آسیب برسانم. همین دیروز بود که آنقدر از دست مهرسا عصبانی شده بودم که نزدیک بود اتفاق فوق وحشتناکی برایش بیفتد. همیشه فکر می‌کردم در زندگی یک آدم صبور هستم و صبور باقی می‌مانم. گویی اشتباه می‌کردم. آدم فعلی از من یک آدم عصبانی ساخته. خدایا خودت کمکم کن با فرزندانم صبورتر از این حرف‌ها باشم. 

تو تنها واژه‌ای که در من برایت تکراری نیست

یک. گفته بودم به خانه جدید نقل مکان کرده‌ایم. خانه‌ای که کمی و فقط کمی بهتر از قبلی‌ست. یک آپارتمان نُقلی و جمع و جور، و البته یک خواب. خوبیش هم این است که تمیز‌تر از آن یکی‌ست. با اینکه آن یکی هم در طبقه اول خانه‌ی دوست همسرم مستاجر بودیم، همچین به دلم نمی‌چسبید. این خانه پنجره نداشت. راهی برای تهویه هم نداشت. نمی‌دانم چگونه ۶ سال آنجا زندگی کردیم. تمام سال‌هایی را که در آنجا مستاجر بودیم را با بوی توالت در خانه تحمل کردیم. هر وقت در خانه نبودیم چنان بویی در خانه می‌پیچید که انگار سالیان سال است از توالت کسی استفاده نکرده است. از درِ بیرون، کولر را طوری تعبیه کرده بودند که زیر کولر برای خودشان خرت و پرت می‌ریختند و آنجا شده بود محلِ خرت و پرت‌هایِ صاحبخانه. و همین باعث شده بود از زیر همان در کُلّی سوسک از آنجا به خانه راه یابند. آن هم نه یک سوسک معمولی. سوسکی که خیلی بزرگ بود و من تا قبل از آن همچین سوسک‌های گنده‌ای ندیده بودم. سوسک‌هایی که گاهی اوقات پرواز می‌کردند. و آنقدددددددددر چندش بودند که همین الان که دارم اینها را می‌نویسم با یادآوری‌شان تمام بدنم به لرزه می‌افتد. آن هم نه به خاطر ترس، بلکه به خاطر چندش‌ناک بودن آن. به نظر من واقعا چندش‌ترین و کثیف‌ترین موجودات روی زمین همین سوسک‌ها هستند، چرا که هرجا این موجودات آنجا باشند، آنجا خیلیییی کثیف و پُر از میکروب می‌باشد.

حالا البته خوشحال‌ترم که از آن خانه به خانه جدید نقل‌مکان کرده‌ایم. حالا دیگر امیدوارم هر سال خانه‌ای بهتر از قبلی داشته باشیم. شاید هم همچین اتفاقی نیفتد. گرچه امیدوار بودن بهتر از امیدوار نبودن است. خدایا هیچ‌وقت امید را از ما نگیر. که همین نیمچه امیدی که برای زندگی داریم ما را سرِپا نگه داشته است.

دو. می‌دانی چیست دوباره نمی‌توانم به آدم‌های زندگیم اعتماد کنم. این روزها از هر ترفندی که بلدم استفاده می‌کنم برای اینکه باهاشان هم‌صحبت نشوم و از صحبت با آنها طفره بروم. دوست ندارم باهاشان هم‌کلام شوم. آنها فقط دوست دارند کسی را پیدا کنند و هرچه زباله‌دانی در درون‌شان است را به این طرف و آن طرف بپرا کانند. همین چند روز پیش بود که مهرسا و مهراد را بُردم بیرون تا دُوری بزنند و حال و هوایی عوض کنند. یکی از همسایه‌های فضول را دیدم که ازم سوالاتی می‌پرسید که چندان بهش ربطی نداشت. مثلا می‌گفت شما تازه به این خانه اسباب‌کشی کرده‌اید گفتم آره و همین سبب شده بود تا به خودش اجازه بدهد و سوالات بعدی را بپرسد. می‌گفت خانه‌اتان را چند گرفتید. گفتم ۱۰۰ میلیون رهن کامل. گفت برای یک خانه تک خواب خیلی زیاد است. خانه‌تان روز اول دیده بودم که پرده نداره. یعنی خانه پرده نداشت؟ گفتم پرده‌اش را صاحب‌خانه داده بود خشک‌شویی. چند روز بعدش نصبش کردیم. دیدم مهرسا و مهراد ازم دور شده‌اند. از خانوم همسایه با یک لبخند ملیح معذرت‌خواهی کردم و خداحافظی گرفتم و به سرعت از این خانوم دور شدم. می‌دانی از این خانوم‌هایی که به ظاهر می‌خواهند دوست تلقی‌شان کنی ولی هرچه سوال خصوصی و غیر خصوصی‌ست را از تو می‌خواهند سوال کنند و اگر بگویی خانوم عزیز اینهایی را که می‌پرسی به شما ربطی ندارد و این زندگی خصوصی بنده است را طوری جواب می‌دهند و نقره داغ می‌کنند که دیگر بهشان چیزی نگویی و اگر ازشان این سوالات را متقابلا بپرسی بسیار هم ناراحت می‌شوند. از این جور آدم‌ها به شدت بیزارم وسعی می‌کنم تا ازشان دوری کنم.

سه. به شدت خوابم میاد و دارم همین‌طور نشستنی چُرت می‌زنم. 

یک روزهای هم می‌آیند مثل امروز و دیروز که اینگونه هستند

یک. دوباره دست به تغییراتی اساسی زدم و این بار تصمیم دارم پُست‌ها را به صورت یک، دو، سه، ... بنویسم. 

دو. واقعا خدا رو شکر می‌کنم هم به خانه جدید نقل مکان کردیم و هم این دوقلوها روز به روز دارند بزرگ می‌شوند و حال‌شان روبه بهبودی‌ست. مهرسا خدا رو شکر هر چیزی که می‌خورد را استفراغ نمی‌کند و البته غذا خوردنش بهتر شده است.

سه. امتحان بچه‌ها هم ان‌شالله از ۳۱ اردیبهشت شروع می‌شوند و دارم امتحانات ( هم تفکر و هم هنر ) را از دانش‌آموزانم می‌گیرم. چرا که قرار است نمرات این امتحانات را قبل از امتحانات اصلی ثبت کنم. 

چهار. واقعا خوشحالم که امسال امتحانات زودتر از هر سال دارد شروع می‌شود و سال تحصیلی هم کم‌کم دارد تمام می‌شود.

بچه‌ها فارغ از هیاهو زندگی زیبایی‌های خودش را دارد

اسباب‌کشی کردیم. یک الی دو هفته است که درگیرش هستیم. سرم درد می‌کنه. همیشه همین‌طور است. وقتی زیادی خسته می‌شوم یا در آن روز کم آب خورده‌ام سردرد می‌گیرم. دوقلوها را گذاشته‌ایم خانه پدربزرگ و مادربزرگ‌شان و خودمان مانده‌ایم تا کارها را انجام بدهیم و بعد بیاریمشان خانه. می‌دانم که آنها هم حسابی الان دلتنگ شده‌اند. و وقتی بیایند با تغییرات جدید مواجه می‌شوند. الان تا مدتی شاید حس این را داشته باشند که اینجا خانه خودشان نیست. شاید هم به سرعت باهاش کنار بیایند و حتا این خانه را بیشتر از آن یکی دوست داشته باشند.

از وقتی که دوقلوها رفته‌اند، دست و دلم به انجام کاری نمی‌رود، ولی هرجوری هست باید آن را تمام کنم. اسباب‌ها را چیده‌ایم. ولی چیزهایی مانده که آنها را نیز باید بچینیم. منتظر ف هستم تا آنها را هم بالای کمد و بالای حمام بچیند. و جای این کمد را هم بگذارد و برویم تا بچه‌ها را بیاوریم. دوباره زندگیمان قرار است با بودن بچه‌ها رنگ زندگی را به خود بگیرد. حال و هوای دیگری به خود بگیرد. هروقت بچه‌ها خانه هستند بودن‌شان انرژی خاصی به خانه می‌بخشد. و وقتی نیستند انگاری همه‌ی چیزهای خوب را با خودشان می‌برند. گرچه قبلا اصلا از بچه خوشم نمی‌آمد. الان هم زیاد از بچه خوشم نمی‌آید.البته سوای اینها باز هم خدا را شکر که اینها هستند که به زندگی‌مان رنگ و بوی خاصی ببخشد و فارغ از هیاهوی زندگی لبخندی به روی این تن خسته و فرسوده بیاورند.